به گزارش «دیارباران»، بهانه‌ی این نوشتار، یادداشتی است که به هدایت دوست عزیزم بهراد قنبری در سال گذشته از سارا جیوستی خواندم. دختری امریکایی که با زبانی ساده و صمیمی ولی آکنده از درد، نوشته بود که می‎خواهد بداند پدربزرگ‎اش کیست. سارا دختر روشن و نوه‌ی دکتر مصطفی چمران بود. چند شب پیاپی بهراد و من نوشته‌های سارا و نام و نشان او و فرزندان چمران در امریکا را جست وجو کردیم؛ و نکاتی یافتیم که برای‌مان جالب توجه بود. همسر اول شهید چمران پروانه (تامسن) در سال 2009 درگذشته بود. روشن، رحیم و داریوش فرزندان دکتر مصطفی هرکدام در شهری در کناره‌ی غربی آمریکا زندگی می‌کردند.

دو نکته توجه ما را به خود جلب می‌کرد: نخست، تلاش محسوسی که در ناشناخته ماندن آنان دیده می‌شد و حتی در شیوه‌ی نگارش نام‌شان محسوس بود. دوم، سطح تحصیلات و شغل فرزندان دکتر چمران. (پسران چمران در آتش‌نشانی و  شرکت صنایع چوب مشغول به کار بودند) نوشته‌های سارا –که پس از جدایی پدر و مادرش با پدرش زندگی می‌کرد- نشان می‌داد که دایی‎های‎اش حاضر نیستند در باره‌ی پدرشان صحبت کنند؛ و با مرگ مادر بزرگ راز بزرگی از دسترس او پنهان مانده است.

به سرعت پرسش ما از کنجکاوی صرف به این پرسش اساسی دگرگون شد که آیا مصطفای چمران –فارغ از تمام مراتب علوی و علمی و عملی در مقام شهید و دانشمند و مجاهد- پدر خوبی برای فرزندان خود بود؟ یا به تعبیر دیگری، چرا شهید چمران یتیمان مدرسه‌ی فنی و حرفه‌ای صور را بر چهار فرزند خود ترجیح داد؟ داستان‌های متعددی از شور و شوق دکتر چمران و احساس پدری نسبت به یتیمان شیعه‌ی جنوب لبنان را خوانده بودیم؛ و می دانستیم چگونه خود را پس از بوسیدن جمال در برابر این کودکان یتیم بازخواست کرده است. نیز می دانستیم که استدلال غالب این است که این جدایی به رغم خواست و تلاش دکتر چمران صورت گرفته است؛ و او تلاش کرده با استقرار خانواده‌اش در لبنان، در کنار این کودکان یتیم، بین خانواده‌ی کوچک خود و خانواده‌ی بزرگ مدرسه‌ی صور جمع کند؛ اما گروهی نخواسته‎اند و با ایجاد مزاحمت‎هایی برای او و همسرش -که بیشتر بر قضاوت ظاهری متمرکز بود- اسباب رنجش همسرش را فراهم کردند؛ تا او با یقین به عشق شمع به پروانه،‌ تصمیم به بازگشت به آمریکا بگیرد.  این تصور در خیال پروانه نمی‌گنجید که این بار شمع چمران برگرد پروانه‌ی دیگری بگردد؛ ولی چنین شد. این ضربه‌ی عاطفی ظاهراً چنان بوده است که بر خلاف تصور دکتر چمران که استدلال اصلی او برخورداری فرزندان‌اش در امریکا از بهترین مواهب زندگی و امکانات آموزشی در کنار مادر و خاندان مادری (و شماری دیگر از خاندان چمران ساوه‌ای که با خاندان هسر چمران نسبتی مضاعف داشتند) استوار بود، این فرزندان -که از بهره‎ی هوشی پدر و مادر باید بهره‎ای داشته باشند- به جایگاه اقران‌شان نرسیدند؛ از تحصیلات عالی محروم شدند و مکانت اجتماعی درخور خود را نیافتند.

در این میان بار چنین مسؤولیتی را نباید در تعهد چمران به مدرسه‌ی عاملیه و کودکان یتیم آن خلاصه کرد؛ چرا که جدایی فیزیکی چمران از همسر و فرزندان دست‌کم دو سال پیش از آن و با آغاز دوره‌های آموزش نظامی اعضای نهضت آزادی ایران در مصر پدید آمده بود. متأسفانه از این مقطع اطلاعات روشنی در دست نیست. می دانیم که در این دوره‌ها افرادی از فتح نیز شرکت داشته‌اند و همراه و معاون و محافظ بعدی وی ابویاسر نیز از همراهی با ابوجمال در این دوره‌ها خبر داده است.

هم‌چنین، اطلاع چندانی در دست نیست که چرا دکتر چمران بعد از بازگشت به ایران،‌ امکان دیدار با فرزندان و همسر اول خود و احیاناً‌ انتقال آنان به ایران را فراهم نکرد؛ هرچند روایت زندگی غادة جابر -همسر دوم و لبنانی چمران- نشان می‌دهد که درگیری چمران در امور انقلاب و بحران کردستان و سپس ستاد جنگ‌های نامنظم امکان زندگی معمولی را از وی نیز گرفته است؛ و فرصتی برای پرداختن به فرزندان نبوده است. گفته می‌شود که چمران با فرزندان خود دراین مقطع در تماس بود؛ ولی اوضاع ایران و درگیری او در مشاغل حساسی که مستلزم رفت و آمد مستمر بود، امکان استقرار در خانه‌ای مسکونی را از او سلب کرده بود؛ و با علم به این نکته او تلقی فرزندان و همسر اول اش را از سمت وزارت در جمهوری اسلامی ایران و سطح زندگی وزیر قرین واقع نمی‌دید. خاطرات غادة از زندگی در اتاقی در زیرزمین نخست وزیری به اندازه‌ی کافی گویاست.

این داستان وجهی تراژدیک نیز دارد. جمال یکی از پسران دکتر چمران پس از جدایی از پدر، و زمانی که هنوز وی در لبنان بود، در استخر خانه‌ی پدربزرگ در آمریکا غرق می‌شود؛‌ و پیش از آن‌که خبر به پدر برسد،‌ وی از طریق رابطه‎ای روحی آن را در می‌یابد. نوشته‌های ابوجمال در سوگ فرزند، نمونه‌ای نادر از نثر حزین چمران است؛ که عشق به خدا و رضای او و تضحیه برای او را با عشق به فرزند پیوند می زند و کلید فهم رفتار او را به دست می‌دهد.

نمونه‌ای از نوشته‌های نادر دکتر چمران در باب فرزندان خود را می‌خوانیم:

ای فرزندم!‌ در این دنیا نتوانستم به تو کمکی کنم.
اما آن‌جا در آسمان‌ها، لحظه‌ای از تو جدا نخواهم شد؛
و دیگر قدرتی نیست که همبستگی ما را از هم بگسلد.
بُنَیَّ …!
مَعَک، مَعَک، لا أفارقک …!
فرزندم با تو خواهم بود از تو جدا نمی‌شوم!

خدایا! تو می‌دانی که قلب من سرشار از مهر و محبت است؛ و همه‌ی مخلوقات تو را به شدت دوست می‌دارم؛ و در بعضی از حالات این دوستی به درجه‌ی عشق و پرستش می‌رسد. تو می‌دانی که احتیاج دارم که عشق بورزم و بپرستم؛ و چه‌بسا که به محبوب‌هائی تا درجه‌ی پرستش عشق ورزیده‌ام؛ اما هر وقت که عشق من به کسی و یا به چیزی به درجه‌ی عشق رسیده است، تو آن را از من گرفته‌ای تا کسی را و چیزی را به جای تو معبود خود نکنم.

ای خدای بزرگ! تو را شکر می‌کنم که (قلب مقدس مرا جایگاه خود کردی) با تجربه‌های تلخ و ضربه‌های قاطع و شکننده قلب مرا از خطرناک‌ترین گمراهی ها نجات دادی و این آتش‌کده‌ی مقدس را فقط جایگاه خود کردی.

خدایا!
تو می‌دانی که عزیزترین جگرگوشه‌ام طعمه‌ی مرگ شد؛
و وجود مرا به آتش کشید؛
و بعد از پنج سال، هنوز زخم عمیق آن بر قلب مجروح‌ام سنگینی می‌کند.

دکتر چمران، قلم روانی داشت؛‌ و فرصت را برای نوشتن از حالات درون خود از دست نمی‌داد؛‌ و شاید نوشتن بخشی از فرآیند محاسبه‌ی نفس و حساب‌کشی خود بود. تفاوت نوشته‌های او با گفتگوهای تنهایی دکتر شریعتی، در بیان اول شخص دکتر چمران و نوشتن از خود است؛ خود او بیش از خود شریعتی در این نوشته‌ها نمایان است؛ بدون این‌که او قصد خودنمائی داشته باشد؛‌ چرا که این نوشته‌‌ها اصلاً و اصولاً برای انتشار نوشته نشده اند.

در نوشته‌های بالا، خطاب و گفت‌وگو در فضایی سه‌گانه صورت می‌گیرد: خودی در برابر خدا و در برابر فرزند یا فرزندان و همسر. منطق اصلی این نوشتار بر اساس سلوک عرفان عملی و تهذیب و محاسبه‌ی نفس نوشته شده است. اما  مبنای نظری آن را باید در الهیاتی تنزیهی، برپایه‌ی برداشتی از توحید و اخلاص دانست؛ که در آن فرد (سالک و عارف) در راه طلب و در تجربه‌ی اتحاد بین خود و خدا (و برداشته شدن حجاب‌ها)، خود را نفی می‌کند. این تعبیر عارفانه از «ازخودگذشتگی» در کنار مسؤولیت اجتماعی فرد، راه را بر چشم پوشیدن یا در اولویت ثانوی قرار دادن مسؤولیت‌های فردی و خانوادگی فراهم می‌کند؛ و در عدم امکان جمع میان دو مسؤولیت فردی، خانوادگی و اجتماعی، زمینه‌ی اولویت‌بخشی یا ترجیح مسؤولیت اجتماعی را فراهم می‌کند.

مقایسه‌ی نوشته‌ی بالا، با آخرین یادداشت شهید چمران (ساعاتی پیش از شهادت) که در آن با خود سخن می گوید و اعضاء و جوارح خود سخن می‌گوید، نکته ی درخور توجهی را روشن می کند. در نوشته، خطاب به جمال، او بر کلمه‌ی «فرزندان‌ام» خط کشیده است و «جگرگوشه‌ام» را در متن جایگزین کرده است. این بخش،‌ تمام ناخودآگاه او را روشن می‌کند؛ او با فرزندان خود چنان رفتار کرده است که با خود عمل کرده است. فرزندان او بیش از جگرگوشه‌ی مصطلح عامیانه‌اند؛ «خود» او هستند؛ که در این میانه دیده نمی‌شوند و فدا می‌شوند؛ در راه رسیدن به آرمانی متعالی که رسیدن به خدا و رهایی انسان است، قربانی می‌شوند؛ همان‌گونه که «مصطفای چمران» خود را –و پیش از آن بخشی از خود یعنی جگرگوشه‌گان خود را- فدای این عشق متعالی به هستی کرد. فدا در اتصال به منبع عشق، موجود فانی را به سرچشمه‌ی بقا می‌رساند و جاودانه می‌کند. عشق، چنان که چمران می‌فهمید و در همه‌ جا می‌دید و از ابراز‌ش نسبت به همسرش «پروانه» یا محبوب‌اش «امام موسی صدر»‌ یا دوستان اش «دکتر علی شریعتی یا دکتر صادق طباطبائی» نمی‌هراسید، رمز این فداکاری است. وقتی چمران در رثای شریعتی از صدای سخن عشق می‌گوید و یادگار جاودانه‌اش می‌خواند،‌ به همین نکته اشارت دارد. عشق،‌اخلاص و تضحیه سه ضلع فهم رفتار و گفتار و نوشتار چمران اند./ سایت امام موسی صدر

برگرفته از سایت دیار باران