لامپ های شب تاب

در طول جنگ جهانی اول سربازهایی که شب ها به ماموریت فرستاده می شدند با مشکل بزرگی مواجه بودند. آنها در تاریکی شب قادر به خواندن نقشه های مسیر نبودند و در نتیجه نمی توانستند مسیر را به درستی تشخیص دهند؛ از طرفی روشن کردن مشعل کاری غیرممکن بود زیرا به راحتی شناسایی می شدند و هدف قرار می گرفتند. در این زمان محققان ارتش انگلیس به دنبال راه حلی عملی برای روشنایی در تاریکی شب بودند.

فکر می کنید راه حلی که آنها سرانجام به آن دست یافتند چه بود؟ استفاده از کرم های شب تاب. این کرم ها از یک سو، نور کافی برای نقشه خوانی سربازان را مهیا می کردند و از سوی دیگر مقدار نور این حشرات آنقدر زیاد نبود که دشمن بتواند از فاصله دور، آنها را هدف قرار دهد. از همه مهم تر اینکه کرم های شب تاب همیشه در دسترس بودند و هر زمان که نیاز بود از آنها استفاده می کردند. کرم های شب تاب در طول جنگ جهانی اول در پیشروی انگلیسی ها نقش بسیار مهمی داشتند. سال 2004 در مراسم یادبودی در لندن از این حشرات قدردانی شد.

سمورهای سیم کش

سیم کشی کردن برای مهندسان برق و کارگران ساختمانی یکی از مشکل ترین کارهاست زیرا گاهی اوقات مسیر سیم کشی بسیار باریک و تنگ می شود به طوری که حتی دست انسان هم قادر به کار کردن در این محل ها نیست؛ به همین دلیل محل هایی که بسیار کوچک است همیشه برای سیم کشی کردن مشکل ساز هستند خصوصا وقتی که سیم ها می بایست چندین بار از یک محل عبور داده شوند.

یکی از راه حل هایی که شرکت هواپیماسازی بوئینگ برای برطرف کردن این مشکل در پیش گرفت، استفاده از سمورهای آبی بود. این سمورها طوری تربیت شده اند که بعد از بسته شدن سیم به بدنشان، از محل های مورد نظر مهندسان عبور می کنند و به این ترتیب سیم کشی قسمت های محصور انجام می شود. اگرچه استفاده از سمورها در دهه 1960 ممنوع شد اما همچنان شرکت هایی هستند که از این حیوانات به عنوان سیم کش کمک می گیرند.

کارآگاهان بمب یاب

در برخی از کشورهای دنیا از حیوانات برای یافتن بمب ها و مواد منفجره کمک گرفته می شود که در این میان، سگ ها جایگاه بالاتری دارند چرا که حس بویایی این جانوران بسیار قوی است و خیلی زود محل بمب و مواد منفجره را شناسایی می کنند.

محققان اخیرا در آزمایشگاه ملی «لس آلاموس» کشف کرده اند که حیوان دیگری در کشف مواد منفجره می تواند به خوبی سگ ها عمل کند؛ حیوان مورد نظر محققان، زنبور است. این زنبورها پس از گذراندن دوره های آموزشی می توانند انواع مختلف مواد منفجره را شناسایی کنند.

روش آموزش به زنبورها به این صورت است که تربیت کنندگان این حشرات، در هر کجا که بمبی قرار می دهند، به عنوان جایزه محلول آب و شکر هم قرار می دهند و به این ترتیب وقتی زنبوری برای مکیدن شهد به نقطه ای که بمب در آنجا قرار دارد پرواز می کند با بوی مواد منفجره نیز آشنا می شود و در آنجا بعد از نوشیدن محلول آب و شکر، این تصور برای او به وجود می آید که هر کجا بوی بمب وجود دارد؛ یک خوراکی خوشمزه هم وجود دارد.

در موقعیت های بعدی هر وقت که زنبور، بوی مشابهی را احساس کند، به سمت مواد منفجره پرواز می کند. مزیت استفاده از زنبورها در عملیات بمب یابی نسبت به سگ ها این است که این حشرات جلب توجه نمی کنند؛ علاوه بر آنکه این حشرات در عرض چند ساعت تعلیم داده می شوند و آموزش آنها هزینه زیادی دربر ندارد.

موش های جستجوگر بیماری

مرض سل بیماری مرگباری است که بسیاری از مردم آفریقا با آن دست و پنجه نرم می کنند. در یک مکان پرجمعیت، این بیماری به راحتی منتقل می شود؛ این بدان معناست که تشخیص سریع این بیماری عفونی بسیار مهم است زیرا با تشخیص سریع، درمان زودتر انجام می پذیرد و در نتیجه خطر انتقال آن به دیگران کاهش می یابد.

در یک روش جدید از موش های بومی آفریقا برای تشخیص مرض سل کمک گرفته شده است. این موش ها با دریافت غذا به عنوان جایزه؛ بوی خاص بیمار را تشخیص می دهند. جالب اینجاست که چنین روشی 20 درصد موفقیت آمیزتر از روش های سنتی در تشخیص سل بوده است. علاوه بر آنکه موش ها طی یک ساعت بیشتر از چند پزشک متخصص قادر به تشخیص افراد بیمار هستند.

از همه مهمتر اینکه استفاده از موش ها از نظر مالی مقرون به صرفه تر است زیرا آموزش یک پزشک هشت هزار دلار هزینه دارد و این در حالی است که آموزش یک موش چند ده دلار! این موش ها تا هشت سال زنده می مانند و بارها بدون صرف هزینه گزاف می توان از آنها در شناسایی افراد بیمار استفاده کرد.

میمون ها و برداشت محصول

برداشت نارگیل از روی درخت کار بسیار سخت و طاقت فرسایی است. کندن نارگیل ها از روی درخت می بایست با دست انجام شود زیرا هیچ ماشینی قادر به انجام این کار نیست؛ از طرفی هر لحظه ممکن است نارگیل از روی درخت روی سر یک نفر بیفتد یا فردی که بالای درخت رفته به پایین سقوط کند؛ برای همین کشاورزان هندی و تایلندی تصمیم گرفتند به میمون ها آموزش دهند تا نارگیل ها را از درخت بکنند.

وقتی زمان چیدن نارگیل ها می رسد، کشاورزان به میمون ها طناب می بندند تا مبادا فرار کنند، سپس آنها را به بالای درخت می فرستند. میمون ها در ازای دریافت غذا، نارگیل ها را می کنند و برای صاحبانشان به پایین درخت می اندازند.

کلاغ های مسیریاب

وایکینگ ها برای یافتن مکان مناسب جهت زندگی راه حل هوشمندانه ای داشتند. این انسان های باستانی که بیشتر عمر خود را در دریا گذرانده بودند، در مکان یابی در خشکی استعداد چندانی نداشتند و به همین دلیل از کلاغ ها کمک می گرفتند. آنها برای یافتن خشکی، همیشه یک کلاغ با خود به عرشه کشتی می بردند، آنها کلاغ را در دریا رها می کردند.

کلاغ در آسمان به پرواز درمی آمد و مسافتی دورتر از آنچه که وایکینگ ها می دیدند را می توانست ببیند. به محض اینکه کلاغ خشکی می دید به سمت آن پرواز می کرد و کشتی وایکینگ ها نیز با دنبال کردن مسیر کلاغ به خشکی می رسید. اگر مسیر خشکی هم یافت نمی شد کلاغ دوباره به عرشه کشتی برمی گشت.

اسب هایی که چشم می شوند

افراد نابینا معمولا برای حرکت در کوچه و خیابان از سگ های راهنما استفاده می کنند اما گاهی اوقات همین سگ ها برای فرد مشکل ساز می شوند زیرا بعضی ها به سگ حساسیت دارند یا از این حیوان می ترسند و برای همین، به هیچ عنوان حاضر نیستند از سگ راهنما استفاده کنند. با شناسایی این مشکل، بعضی از سازمان ها راه حل جدیدی اتخاذ کرده اند؛ آنها اسب های مینیاتوری را برای راهنمایی افراد نابینا آموزش داده اند.

اگرچه این روش چندان رایج نیست اما از سال 1998 چنین روشی به سرعت در حال گسترش است. استفاده از اسب ها به جای سگ ها چندین برتری دارد. به عنوان مثال قدرت بینایی اسب ها قوی تر از سگ هاست. از آنجا که اسب ها به صورت گله ای حرکت می کنند، قدرت انتخاب آنها در برابر اجسام متحرک بالاتر است و از این رو برای عبور کردن از خیابان بسیار کارآمدتر از سگ ها هستند.

همچنین اسب ها در هر نوع مسیری، قادر به حرکت هستند و بین 30 تا 40 سال عمر می کنند. این در حالی است که یک سگ بین هشت تا 10 سال عمر می کند و صاحبان سگ ها معمولا پس از مرگ این حیوانات، دچار افسردگی می شوند.